Söz İnsan İçindir Ya İnsanlık Kaybedilmişse Akrostiş Şiir
Söz İnsan İçindir Ya İnsanlık Kaybedilmişse Akrostiş Şiir
SÖZ İNSAN İÇİNDİR YA İNSANLIK KAYBEDİLMİŞSE
Sırlı sözleri asla sevmedim
Önemi, yalın olana verdim
Zoru değil, kolayları sevdim
İnci tanelerine benzeyen
Nice kelimeler var süslenen
Sürekli güler sırlar içinden
Anlaşılmazlıkla düşündüren
Neler söylüyor, hiç bilinmeden
İkiyüzlülük giren sözlerden
Çaresiz bırakılmış kalplerden
İlkesiz rastgele söylemlerden
Nedameti olmayan eylemden
Derinlik arayamam asla ben
İncinen kalbimle seyrederken
Riyakârlar geçer göz önümden
Yarına gülümsesem düşümde
Aklım kalır mı hayat içinde?
İnsan kayboluyorsa yaşamda
Nasıl düşünür şaşkınlığında?
Sahip olduğu değerler yoksa
Amaçlar çıkarlara kurbansa
Nirengi, yaşamda kaybolmuşsa
Lal diller, yalan konuşuyorsa
Işıklar kararıp sönüyorsa
Kötülük hâkimdir aydınlığa
Kaybedilmiş insanlık düşüme
Anlamlı söz söylemek neyime?
Yalanı atmadım sözlerimden
Bedenim riyakâr, titremeden
Edep bir masal ta geçmişimden
Düzen aklımı sınırlamışken
İlkelerim kaybolup gitmişken
Lisanım yok, dilsiz konuşurken
Miyar, nerdesin, gel artık bana
İnsanca düşlerim var yarına
Şaşırmış, karışık yaşamımda
Sevgi arıyorum paylaşımda
Elim sende, kalmasın havada
Mehmet Çoban
