Sürgün Bir Rüzgardı Esen Penceremde Akrostiş Şiir
Sürgün Bir Rüzgardı Esen Penceremde Akrostiş Şiir
Sürgün bir rüzgardı ses
Ümitsizliğe eserdi dalga dalga.
Rodrigo’nun gitar konçertosuydu sanki çalan
Gün boyu eksilmedi tınısı.
Üşendim kapatmaya pencereyi
Ne zor şeymiş sensizliğe alışmak.
Bir rüzgardı esen penceremde,
İnsanlığımdan bir parçaydı götürdüğü
Riyakarlık kaldı şimdi geriye…
Ruhuma ay düştü bu gece
Ümitsiz bir şairdim,ağladım.
Zamanlardan gece yarısı,
Günlerden sevda ertesi.
Aşk bir kaldırım taşı
Reyhanlar açmış arasında.
Direnirken göstermemek için gözyaşımı
Islandım yağan yağmurlarla.
En güzeli dokunmaya kıyamadığım buğulu camlarda
Sen olan damlalardı.
El salladım yüreğime hapsettiğim hayaline
Ne zor şeymiş seyretmek yitişini.
Penceremde esen bir rüzgardı silen hayalini,
En güzel yerinde düşlerimin.
Ne ay doğdu,ne güneş
Cama dizildi boncuk boncuk yalnızlık …
Elinde ateş böcekleri taşı sevgili
Rotan belirsiz olsun.
Eteklerinde artçı sarsıntılar,*
Madımak’tan çok önce başladı bendeki bu yangınlar.*
Düşüncelerim kıvrandı çaresizliğin pençesinde
En derin esintilere mahkum şimdi buğulu yüzün.
* olan dizeler sayın Mehmet Bardakçı’ya aittir.
Hatice Kuzu